Καλό θα ήταν οι Ελλαδίτες πολιτικοί
να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι άσκησης πολιτικής πέρα από την πεπατημένη του λαϊκισμού
Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Δημήτρη Καιρίδη, Αναπληρωτή καθηγητή Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στον "Ελεύθερο Τύπο" στις 18 Μαΐου 2008:
Όλοι οι πολιτικοί δεν είναι οι ίδιοι. Υπάρχουν κάποιοι ομόγλωσσοί μας οι οποίοι, ωστόσο, μιλούν άλλη γλώσσα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο αρχηγός της Κυπριακής Κεντροδεξιάς, Νίκος Αναστασιάδης. Αρχηγός του Δημοκρατικού Συναγερμού από το 1997 και βουλευτής από το 1981, ο Νίκος Αναστασιάδης δραστηριοποιήθηκε στα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα με την Ένωση Κέντρου, πριν συνεχίσει στο κόμμα που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης.
Η πολιτεία του στην προεδρία του κόμματος και, μετά το 2003, στην αρχηγία της αντιπολίτευσης ανέδειξε έναν πολιτικό που δεν διστάζει να υποστηρίξει δημόσια αυτό που πιστεύει ότι εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον, αλλά και να συγκρουστεί με την πλειοψηφία, το λαϊκό αίσθημα, ακόμα και με το ίδιό του το κόμμα. Συνεχίζοντας την παράδοση ανανεωτών πολιτικών, όπως ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Γιώργος Βασιλείου, ο Ν. Αναστασιάδης διαμόρφωσε με συνέπεια ένα πολιτικό πρόγραμμα πέρα από πρόσκαιρους τακτικισμούς και κάλεσε νέα, άφθαρτα και «αμόλυντα» πρόσωπα να το υπηρετήσουν.
Το 2004 ο Ν. Αναστασιάδης επέβαλε το ΝΑΙ στο κόμμα του και υποστήριξε με συνέπεια τη λύση Ανάν για το Κυπριακό. Δεν φοβήθηκε να συγκρουστεί μετωπικά με τον ελληνοκυπριακό εθνικισμό, αλλά και να απομονώσει τους εθνικιστές από το κόμμα του. Αυτό ήταν και ένα κρίσιμο στοίχημα, επειδή ο ΔΗΣΥ είχε στο παρελθόν προσφέρει πολιτική στέγη σε κάποιους επίγονους της ΕΟΚΑ Β. Η «κάθαρση» του κόμματος είχε δύο σημαντικά αποτελέσματα. Πρώτον, ο ΔΗΣΥ είναι σήμερα ένα κόμμα με ιδεολογική και πολιτική συνοχή και πάντως πολύ μεγαλύτερη από τους αντιπάλους του. Η εσωτερική σύμπνοια δίνει άνεση χειρισμών στην ηγεσία του και πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητα του μηνύματός του. Δεύτερον, ο ΔΗΣΥ έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον σύγχρονα φιλελεύθερα κόμματα της Ευρώπης, με προωθημένες θέσεις, συμπεριλαμβανομένου του εθνικού θέματος.
Όμως, πέραν των άλλων, ο Νίκος Αναστασιάδης και το κόμμα του έχουν αποδειχθεί εκλογικά επιτυχείς. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, το Φεβρουάριο του 2008, ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ, Γ. Κασουλίδης, τερμάτισε πρώτος στον πρώτο γύρο, ενώ έλαβε το 47% των ψήφων στο δεύτερο, μόνος του απέναντι στις ενωμένες δυνάμεις όλων των αντιπάλων του. Στις βουλευτικές εκλογές του 2006 ο ΔΗΣΥ έλαβε 30% και στις ευρωεκλογές του 2004, δύο μήνες μετά την ήττα στο δημοψήφισμα και με το κόμμα διασπασμένο, ο ΔΗΣΥ πρώτευσε, αφήνοντας το ΑΚΕΛ δεύτερο.
Αν υπάρχει δυνατότητα λύσης του Κυπριακού, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική της προσέγγισης των Τουρκοκυπρίων που ακολουθεί ο Πρόεδρος Χριστοφιας βρίσκει τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, Νίκο Αναστασιάδη, αρωγό και υποστηρικτή. Ο ΔΗΣΥ έχει ήδη δείξει ότι δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί πολιτικά με το ΑΚΕΛ. Η προσέγγιση των δύο μεγάλων κυπριακών παρατάξεων αποτελεί προϋπόθεση για την υπέρβαση της διχοτόμησης στο νησί. Στο μεταξύ, καλό θα ήταν οι Ελλαδίτες πολιτικοί να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι άσκησης πολιτικής πέρα από την πεπατημένη του λαϊκισμού και της εύκολης δημαγωγίας.
